ว่าด้วยความรักและแตกต่าง
....
“นับครั้งไม่ถ้วนที่เราได้เห็นโคถึกตัวนี้วิ่งลิ่วลืมตาย ทลายคอกขัง บางครั้งก็บาดเจ็บเลือดโชก ล้มลงนอนเลียแผล หมดเรี่ยวแรง แล้วยังลุกขึ้นมาคลั่งต่ออีกเมื่อมีโอกาส ราวกับว่า เชื้อร้ายของโรควัวบ้าได้กัดกินก้อนสมองไปจนไม่เหลืออะไรให้คิดอีกแล้ว ความรัก- ปรากฏการณ์สามัญที่ไม่ธรรมดา ในยามที่มีรัก เราคิดว่า ความรักของเราไม่เหมือนใคร และอาจจะเหนือกว่าใครๆด้วยซ้ำ”
“หลายๆ ครั้งมีโอกาสที่จะแต่งงาน แต่เราไม่เชื่อในเรื่องความรักที่มันจีรังยั่งยืน ความเหงาไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่แต่งงาน ความเหงาไม่ใช่ผู้หญิงที่ญาติตายหมดแล้ว แต่ว่าความเหงา มันอยู่ในจุดที่เราไม่ยอมที่จะวางตัวเองลงไปตามเส้นทางของจารีต ของความเหมาะความควร เราแปลกแยก เราเอาศิลปะเป็นเครื่องมือไปจี้ไช ในจุดที่เราไม่ยอมจะไปลงรอย”
........
.......
...คนอ่าน