last update blog : Nov 02,2009
.........
คิดแบบอีตี๋นนนนนนน....นนนน
......
อีตี๋นขาว มีชื่อจริงว่า “แองเจลล่า” เป็นชื่อที่เจ้าของมันตั้งให้ เจ้าของอีตี๋นเป็นฝรั่งตัวใหญ่ กล้ามโต มีรอยสักน่าเกรงขามเต็มแขน ฟังมาว่าเคยเป็นนักท่องเที่ยวที่มาเยือนปายหลายครั้ง ก่อนตัดสินใจพำนักแบบ long term – long life โดยเช่าบ้านอยู่ในปายล่ำสันนานเป็นปีๆ โดยไม่มีกำหนดกลับ
เจ้าของอีติ๋นมักจะร้องเรียกหามันตอนค่ำให้มากินข้าวปลาว่า “แอ่งเจ๊ลลลหล่า แอ่งเจ๊ลลลลลลลล้า ม่ำ ม่ำ ม่ำ” เสียงดังทุกวัน เสียงอย่างนั้นมีส่วนทำให้ฉันเลิกกลัวเจ้าของอีติ๋นขาวได้แล้วอย่างเด็ดขาด
ส่วนชื่อ “อีตอแหล” ก็เป็นอีกชื่อหนึ่งของ “อีติ๋นขาว” หรือ “อีแองเจลล่า” ที่ฉันแอบตั้งให้ เมื่อสังเกตว่ามันเป็นแมวที่นอนได้นอนดี นอนตะบี้ตะบันตั้งแต่เช้ายันค่ำ
เพื่อนในปายคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า แมวเมืองปายตัวหนึ่งขี้เซามาก เป็นแมวของ“น้องชิน”เจ้าของร้านโปสการ์ด Together ร้านสวยเยื้องที่ว่าการอำเภอปาย ที่นั่งเฝ้ารอจับหนูอยู่ดีๆกลับเผลอหลับงึกงักหน้าตาเฉย
ฉันว่าอีติ๋นขาวก็น่าจะเป็นแมวอย่างนั้นเหมือนกัน
คือขี้เซาคล้ายกันแต่อาจตอแหลกว่า
อย่างเวลาคนเรียกว่า“อีติ๋นขาว”
มันก็จะลุกเดินมาเคล้าแข้งเคล้าขา
เลียไม้เลียมือเขาอย่างรักใคร่
เวลาคนเรียก“ไวท์ซ็อก”
มันก็จะเข้ามาทำท่าอ้อนติ๋น เอ๊ย! อ้อนตีนประจบเขาไม่เลิก
จนเกือบโดนอุ้มหายไปหลายหน
นับว่าเป็นแมวแห่งปาย
แมวของมหาชนอย่างยิ่ง
นั่นยังไม่ร้ายเท่าเวลาที่มันได้ยินเจ้าของเพรียกหาว่า “แอ่งเจ๊ลลลหล่า แอ่งเจ๊ลลลลลลลล้า ม่ำ ม่ำ ม่ำ” ไม่ว่ามืดค่ำแค่ไหน ไม่ว่ากำลังนอนหลับอุตุอยู่บนบันไดบ้านฉันอย่างแสนสบายเพียงใด
มันจะสะดุ้งตื่น ค่อยๆ โงหัวขึ้นช้าๆ มองซ้ายแลขวา ลุกขึ้นบิดขี้เกียจตัวเป็นเกลียวประมาณสิบบิด กระย่องกระแย่งลงบันได เยื้องย่างเดินข้ามถนนเล็กๆ ไปตามเสียงเรียกนั้นด้วยท่วงท่านวยนาดกรีดกราย เพื่อจัดการอาหารค่ำมื้อนั้น
ประหนึ่งว่า “อุ๊ย จะเรียกหาชั้นทำไมกันยะ กำลังนอนสบายเชียว อ่ะ เดี๋ยวชั้นไปช่วยกินข้าวกินปลาให้หน่อยละกัน จะได้เลิกเรียกหาชั้นซะที รำคาญ!” ประมาณนั้น
ก่อนมันจะกลับมานอนตรงขั้นบันไดเดิมทุกครั้ง
ที่ฉันเพิ่งถูบ้านเสร็จหมาดๆ
เฮ้อ!
…คนอ่าน